Saoedi-Arabië

De spanning is groot, op heenreis bleek de vlucht van Bahrein naar Bangladesh verschoven te zijn naar een latere vertrektijd, dientengevolge moest ik bijna twaalf uur op de luchthaven wachten, Als me nu deze vertraging weer zou overkomen zou mijn zorgvuldig uitstippelde plan om tijdens het weekeinde mijn Saoedische vrienden te ontmoeten in duigen vallen, Het weekeinde in Saoedi-Arabië valt op de donderdag en vrijdag,

Gelukkig vertrekt het toestel van Gulfair op tijd en binnen een uur zit ik in het vliegtuig naar Jeddah.

Kindvriendelijke stewardess

In de rij stoelen voor me zit een gezinnetje; vader en moeder en twee meisjes van vier en zes jaar, ze spreken onderling Engels, ze vertellen dat ze oorspronkelijk uit Algerije komen, ze wonen op het eiland Bahrein en ze gaan op familiebezoek in Jeddah, Bahrein is volgens hun veel mooier dan Jeddah,

Het eiland Bahrein is in Saoedi-Arabië een zeer populaire bestemming voor dagtochtjes, In het weekeinde is de brug verstopt vanwege het massale verkeer van het Saoedi-Arabische vasteland naar het eiland, Ook zijn altijd alle hotels in het weekeinde volgeboekt.
De Saoediërs gaan vooral naar Bahrein om alcohol te drinken maar ook voor de prostituees.

Het gesprek met de Algerijnse vader en moeder loopt op zijn eind als de stewardess met cadeautjes komt voor de beide meisjes, Stewardess spreekt de kinderen lieftallig en zoetsappig toe en noemt ze 'sweeties', de ouders krijgen een compliment voor hun lieve kinderen, het zijn zulke knappe meisjes en ze hebben zo'n mooie blanke huid ('fair skin'), Hoe blanker hoe beter in het Midden Oosten en Azië.

De meisjes zijn niet verwend en spelen braaf met de gekregen cadeautjes.
Ineens is er turbulentie en moeten de passagiers veiligheidsriemen aan. De stewardess schiet op de meisjes toe en grijpt de jongste ruw bij de arm en duwt met geweld het verblufte en traag reagerende kind in de stoel, ze dreigt met de politie als de kinderen niet meteen gaan zitten. De meisjes zijn hierdoor helemaal van streek en hebben de rest van de reis alleen maar gebruld. Van pedagogie hebben de stewardessen van Gulfair niets gehoord blijkbaar.

Jeddah

Onze Saoedische vriend Saeed staat me op te wachten op de luchthaven, hij heeft een mooie hotelsuite voor me geregeld.

Het eerste wat ik doe is douchen, na drie weken in Bangladesh kan ik weer eens onder de douche, heerlijk !

Na een paar uur geslapen te hebben komt Mansoor bij me en neemt me mee naar een prachtig winkelcentrum, het is een architectonisch interessant gebouw,

Ik had een voorstelling van kitschige shoppingmalls in quasi Griekse stijl of zo, maar deze shoppingmall was volgens de laatste moderne architectonische opvattingen gebouwd, mooie vormen, fantastisch lichtplan, mooie vloeiende lijnen en speelse zitjes.

Aansluitend gingen we eten in een groot openluchtrestaurant, de gasten bestonden alleen maar uit mannen, er is ook een familieruimte voor vrouwen en kinderen, maar deze afdeling is aan het oog ontrokken.

Saeed kennen we inmiddels al een paar jaar, hij is vaak bij ons in Gasselte wezen logeren en we hebben hem ook ontmoet in Dubai
Het is leuk om onze vrienden nu eens een keer in hun eigen omgeving te zien,
Gerrie is een Oostenrijkse ziekenbroeder die in Jeddah werkt. Mansoor is een oud-collega van Saeed, met hem hadden we tot dusver internetcontact.

Opmerkelijk is dat Gerrie en ik een normale portie van het opgediende diner aten
Mansoor en Saeed aten nauwelijks wat, Saeed bestelde wel steeds meer gerechten bij, maar raakte ze vervolgens niet aan. Op mijn vraag wat ze met al dat niet aangeraakte eten deden, vertelde Saeed dat de etensresten naar de armen gingen, Ik heb echter het gevoel dat de onaangeraakte gerechten rustig voor een tweede keer worden geserveerd.

In de omgeving van onze tafel worden de waterpijpen aan gereikt , in tegenstelling tot de Egyptische waterpijpen wordt voor deze pijpen geen vruchtentabak gebruikt maar een soort die een gemene walm veroorzaakt, Saeed kan er slecht tegen, we stappen op.

Kamelenvlees met rijst

De volgende dag is het vrijdag, de Islamitische zondag,

Ik heb de omgeving van het hotel verkend, uitgestorven straten, er was alleen leven bij de moskee.

Van de vrienden hoor ik niets. Pas om twaalf uur krijg ik een slaapdronken Mansoor aan de telefoon, om twee uur gaan we lunchen, We gaan naar een typisch Arabisch restaurant, we zitten op kleden op de vloer in een halfopen hok, in het midden wordt een grote schaal geplaatst, stukken kamelenvlees met veel bonken en gele stukken vet op een basis van rijst.

Daarna gaan we naar de Courniche, aan de Rode Zee, we drinken koffie bij Starbucks, het is aangenaam weer, ik heb geluk, de week ervoor was het extreem vochtig in Jeddah.

Aansluitend gaan we naar de Souk, een groot betonnen gebouw met heel veel winkeltjes, het is het koopcentrum voor de Filippijnse, Egyptische, Pakistaanse en Bengaalse gastarbeiders.

Het is er kleurrijk en de hoeveelheid winkeltjes is overweldigend.

Ik ga naar de parfumerieënwinkels en koop aftershave voor Eric en andere luchtjes voor mijn moeder en andere personen, het kopen van parfum is een heel ritueel en gaat met veel onderhandelingen gepaard, deze worden gedaan door Saeed, ondanks de scherpe prijs die wordt bedongen krijg ik nog een heel klein flesje parfum cadeau.

Op een overdekt terras drinken we vruchtensap, een onafgebroken rij verkopers probeert ons nepparfums te verkopen, waaronder Chanel, Saeed waarschuwt dit niet te gebruiken omdat deze nepparfums brandwonden op je gelaat kunnen veroorzaken, ondertussen onderhandelt hij wel met een Jeministische handelaar, maar ze worden het niet eens over de prijs.

We passeren een enorme fabriek met vier schoorstenen waar damp uitkomt, daar wordt van zeewater zoetwater gemaakt.

Mansoor wijst me op een plein, het is de locatie waar de onthoofdingen plaatsvinden, en ook handafhakking en vingerafhakking (voor lichtere misdrijven)
Ach, gewoon aan de wet houden dan is er niets aan de hand.

Aansluitend gaan we de grootste fontein van de wereld bekijken, deze staat in de golf van Jeddah en is zo'n 130 meter hoog, het is juist zonsondergang, de lampen worden ingeschakeld en de fontein is verlicht, Met enorme machines wordt zeewater omhoog gepompt, we kunnen de auto helaas niet kwijt, er staan massa's mensen naar de fontein te kijken.

Zaterdag 21 februari

Zaterdagochtend heb ik mezelf vermaakt, eerst aan het reisweblog geschreven op de laptop van Saeed en toen heb ik de taxi genomen naar de Red Sea shoppingmall, de tent gaat al gauw dicht vanwege het gebed, Op de eerste etage is een afdeling met eethuisjes en heb je door een enorme glazen pui een panoramisch gezicht over de woestijn.

Toen ik de shoppingmall had bekeken ben ik langs de zee gelopen, de zon scheen in mijn gelaat, het zeewater was warm, het water is ook helder, maar de enorme rioolpijpen die op zee uitkomen weerhielden mij ervan om een duik te nemen, ook stonk het zeewater een beetje.

Saeed en Gerrie heb ik nog een keer ontmoet in de hotelsuite,
deze keer was Saeed gekleed op zijn Arabisch, ik heb er een fotoreportage van gemaakt :

Om elf uur heb ik het hotel verlaten, met Egyptair via Cairo naar huis gevlogen. De Egyptische douane dwong me om voor 15 dollar een Egyptisch inreisvisum te kopen, ofschoon ik dat bij vorige transfers op de luchthaven van Cairo niet hoefde te doen.

Met een vertraagde Intercitytrein ben ik in Assen aangekomen, daar stond een breed lachende Eric op me te wachten.

Vandaag 23 februari komen de foto's op mijn weblog !

N.B

Nog wat nadere berichten uit Bangladesh:

Khokan vermist

Zoals verteld ben ik een avond op Poshpo Nir geweest, daar was een opvallende bewoner, hij loopt als een balletdanser door de kamer en maakt daarbij kleine rondjes zoals een ijsbeer.

Broeder Frank vertelt me dat zijn naam Khokan is,

In de eerste dagen van mijn verblijf in het broederhuis was er op een avond paniek uitgebroken, Khokan was uit Poshpo Nir ontsnapt, het hek had opengestaan, die avond was hij heel onrustig geweest en had de kans gegrepen om naar buiten te gaan. Hij was weg.

Al gauw werd er een grote klopjacht georganiseerd, alle studenten, onderwijzers, medewerkers en vrijwilligers gingen de stad Mymensingh is, na uren zoeken vonden ze Khokan terug bij het busstation. Later bleek dat de samenstelling van zijn dagelijkse medicijnen niet goed was geweest, dat maakte hem onrustig.

Bappi

Verder deed ik verslag van de verjaardag van Bappi, we weten niet wie de ouders van deze geestelijk gehandicapte jongen zijn, maar in de afgelopen maanden meldde zich een vrouw die zei de moeder van Bappi te zijn.

In een gesprek gaf ze te kennen geld te willen hebben, nu haar zoon is ondergebracht bij buitenlanders veronderstelde ze dat er wel geld te halen zou zijn.