Bangladesh is het land van de geluiden,

mijn broer zei onlangs tegen me dat er van die landen zijn die voortdurend met elkaar in gesprek zijn, Gisteren liep ik door Mymenensingh, in een smal straatje waar geen motorverkeer is, er waren in dat steegje een paar winkeltjes, smederijen, reparatiewerkplaatsen en thee-tentjes, maar iedereen praatte tegen mekaar, het straatje was vol geluiden van babbelende en schreeuwende mensen.

Zondag 8 februari

In dit moslimland is zondag een werkdag, dus de scholen zijn open, Met een bootje staken we de rivier over, naar de Bimpara school.
Het weer was schitterend, helder, geen mist en de natuur zag er fris uit,

In een boot zat broeder Frank met een aantal jonge onderwijzers en in de andere boot zat de cameraploeg, het groepje met Broeder Frank werd door de camera van de voorzijde gefilmd terwijl deze naar de school liep door een prachtig landelijk gebied, op een heuveltop zagen we broeder Frank met de jonge vrouwen en mannen lopen, de onderwijzeressen gekleed in hun prachtige Bengaalse kleding, ze liepen over de dijkjes tussen de rijstweddi's naar het schooltje een prachtig en zelfs ontroerend gezicht.
De Bimpara school was nieuw voor me, alle drie keren dat ik in Mymensingh geweest ben heb ik niet de gelegenheid gehad om deze school te bekijken.
De school is gevestigd op een schitterende locatie, de schoonheid laat zich niet omschrijven.
Ik sta toch wat anders tegenover Bangladesh, van de schoonheid van het land krijg ik wat meer ' oog', zeker nu heb ik wel geluk met het weer, het is aangenaam, nog niet te heet en evenmin benauwd, dezer dagen is het ook erg helder, als ik 's morgens heel vroeg langs de Bramaputra loop zie ik tot in detail de oever van de overkant, in de rivier varen slanke bootjes, veel van die bootjes zijn nog niet gemotoriseerd.
De kinderen van de Bimpara school zingen liedjes en voeren dansjes op, eerst komen ze van een heuvel op de school af van , het is een schitterend gezicht wat door de camera wordt geregistreerd.
De school heeft gezorgd voor verbetering van het leven van de bewoners van dit oorspronkelijke Hindoe gebied. Langzamerhand is het een gebied geworden waar de Moslims de overhand hebben, maar in de onderwijzershut staat nog een groot Hindoeistisch altaar, na afloop van de opnamen worden wij, de cameramensen getractreerd op heerlijke thee.
Op een bootje die over de rivier vaart heb ik vervolgens Broeder Frank geintervieuwd, een uur lang, zo nu en dan onderbroken door een passerende motorboot. Het is geen eenvoudige opdracht want Broeder Frank's stem is zacht, uiteindelijk moet ik tot mijn spijt de handmicrofoon gebruiken, de microfoonhengel kan het geluid niet aan en de opnameploeg heeft helaas het microfoontje wat je op je kleding kunt spelden in Dhaka laten liggen.
Eerder heb ik een poging gedaan om Rony te intervieuwen, de supervisor ven de schooltjes, maar op mijn vragen krijg ik moeizame antwoorden en zelfs loopt hij een keer weg en zegt ' I don't know', met een verontwaardigde stem. een komische situatie!

We maken opnamen van ' Thuiszorg in de sloppenwijken' , maar in de hutjes in de sloppenwijken is het moeilijk filmen, de ruimten zijn beperkt en het is lastig om goed licht te krijgen, een hele klus voor de lightcrew.

De stemming in de opnameploeg is goed en de verstandhouding ook, Broeder Frank stelt voor om de cameramensen uit eten te nemen in een restaurant, Ik neem ze mee, eerst willen ze echter nog naar een marionettenshow( dat is die dat enorme avondlijke lawaai produceert)
De voorstelling is ontzettend primitief, ik verbaas me over zoiets, terwijl zelfs in de verste uithoeken van Bangladesh naar TV kan worden gekeken,wil men met graagte naar de marionettenshow kijken, een drummer speelt voortdurend hetzelfde melodietje en een man met een scherpe vrouwelijks stem zingt een onverstaanbaar lied, het duurt 40 minuten voordat de show begint, het publiek reageert kinderlijk op de show.
Tevoren gaan we naar een motoracrobatenshow, tegen een stijle wand rijdt een motorfietser, zonder helm op en doet levensgevaarlijke kunstje
Het eten in het restaurant is lekker, ' papzak' ( = director) bietst de grote fles met overgebleven 7up

maandag 9 november

Opnamen van een interreligieuze gebedsdienst in de workshop van de Ark-organisatie, broeder Frank is daar ook bij aanwezig, ik kijk in de monitor en zie bruine gezichten met een bruine deur als achtergrond en Broeder Frank met zijn lichte, blanke gelaat zit tegen een witte achtergrond, Ik laat mijn gezag gelden en zet de opnamen stop. Ik foeter op ' papzak' zoals we de ' director ' inmiddels noemen. De director zou directions geven, maar hij staat meestal met een pruillip als een zoutzak ergens in de weg.'\

' s middags maken we opnamen bij het station, het stationsschooltje en de stationsclub, er komen drommen mensen op af.
De stationskinderen zijn lastig en laten zich niet filmen, ik zit in de deuropening om Broeder Giullleaume te intervieuwen, elk kindje wat door de deur naar buiten wil, wordt door mij naar buiten getrokken ( met zachte hand ) en mag niet weer naar binnen om de opnamen te verstoren, een kind wilde niet naar buiten maar alleen even spugen, ik zit aan het kind te trekken maar krijg een volle laag spuug over me heen.

De studenten die deelnemen aan een discussie in het Broederhuis worden heel mooi gefilmd, ze zingen een lied en de camera maakt een prachtig rondje met close-ups.

De opnamen van de gebedsdienst verlopen niet goed, papzak voelde dat hij na mijn uitbrander van vanmorgen een duit in het zakje moet doen, maar zijn ideen legt hij niet voor aan de betrokkenen en de opnamen lopen grotendeels in de soep, Donderdag is er weer een kans.

Dinsdag 10 februari

Een lange reis in een minibus naar een Garo-dorp aan de Indiase grens, 60 schoolkinderen uit Mymensingh gaan mee, ze komen met de bus, Wij gaan met de cameraploeg en broeder Frank in de minibus van de broeders, we rijden over stoffige zandwegen, op onze weg is ergens bij een dorp een overdwarse greppel gegraven, we moeten eerst het dorp in om boeren te vinden die planken over de greppel willen leggen, daarna kunnen we onze weg vervolgen.
In het Garo-dorp ( Garo's zijn een etnische minderheid met Mongoolse trekken) wacht een groepje kinderen ons op in prachtige traditionele kleding Ook hier weer mooie opnamen gemaakt, het lot van de Garo's is heel slecht, ze worden ontzettend gediscrimineerd en in Mymensingh zitten een aantal onschuldig gevangen, de moslimregering heeft hun land ingepikt, een lang en triest verhaal, vorige keer ben ik in de gevangenis geweest.

Daarna een oudere man gefilmd, Cha Cha heet hij, Voor de broeders heeft hij veel betekend.

In de middag na een zeer lange terugreis ( omweg ) opnamen gemaakt in microcredit winkeltjes. Broeder Jan-Jacques had de opnamen zeer zorgvuldig voorbereid

Terloops hebben we nog een paar opnamen gemaakt van het Bevrijdingsmonument, wat op een watertoren lijkt.

Woensdag 11 februari

Sportdag van de gehandicapten, de districtscomissioner opent de dag met het hijsen van de Bengaalse vlag en het spelen van de Nationale Hymne, deze bobo laat een halfuur de gehandicapten wachten, Er wordt van hem gezegd dat hij nooit voor 12 uur zijn bed uitkomt.

De mindervaliden zijn opgewonden, tussen de competities door moet er veel worden gewacht, het eten komt pas om 3 uur.

De opnameploeg klaagt over de warmte en papzak gaat meteen op mijn bed liggen als ze terug zijn in het broederhuis, cameraman en lichtman delen het andere bed, Broeder Frank belt op waar ze blijven en cameraman is in diepe slaap. Vreemd gedrag, kleine kinderen die gewend zijn om een middagslaapje te doen.

Door mindervalide vrouwen worden prachtige kleden geweven, broeder Eric verteld in de camera een warm persoonlijk verhaal, de kleden zijn minimalistisch gekleurd en de cameraploeg koopt twee kleden,

Tot zover vannacht, onder het geluid van huilende jakhalzen ga ik slapen !