Donderdag 12 February 2009 Finale afsluiting filmopnamen.

Eerder heb ik gememoreerd dat we filmopnamen gemaakt hebben van de opening van Shamol Tjaia ( vertaald Groene schaduw) Ik wou er nog even aan toevoegen dat de moeders van de geestelijk gehandicapte kinderen vaak anderhalf uur moeten lopen om hun kinderen naar de dagopvang te brengen, deze moeders blijven er dan ook de hele dag.
Dus de moeders maken er dan ook de maaltijd klaar, ze koken de rijst samen, dat is een sociale gebeurtenis en het is goed voor de lotsverbondenheid en motivatie van de moeders.

Toen we opnamen maakten in de sloppenwijken, ontmoeten we een ouderpaar met een geestelijk en lichamelijk gehandicapt meisje, een van de assistenten vertaalde hun woorden, ze zeiden tegen mij dat dit meisje hun eerste kind is, ze hebben besloten geen kinderen meer te nemen om zich volledig aan de verzorging en de toekomst van hun dochter te wijden, Zulke ouders zijn natuurlijk uitzonderingen.

Vandaag mag ik gebruik maken van de computer van Broeder Erik, het is echter een Zweedse computer, dus ik heb moeite met het de spellingscontrole, de computer zet sommige Nederlandse woorden automatisch om in Zweeds,mijn excuses dus voor taalfouten.

Leuk om de verschillende verjaardagswensen te mogen ontvangen uit Nederland, ook op mijn mobieltje kwamen smsje binnen, ik heb heel decadent twee mobiele telefoons, één is voor het gebruik van de locale simcard, de andere gebruik ik om naar het buitenland te bellen., zo spaar ik kosten.

zakelijke afwikkeling

De filmopnamen zijn afgerond en na de 'shootings' in de kerk ging de filmploeg richting Dhaka, tevoren hadden Broeder Frank en ik met de cameraman afgerekend, de kosten vielen mee.
Tijdens de voorbereidingen van de opnamen, die plaats vond via internet was de cameraman er op gebrand om te weten hoe groot ons budget zou zijn, mijn bewering dat we een budget hadden van duizend Euro was voor mij een slag in de lucht en een inzet voor onderhandelingen. Uiteraard weet ik niet wat het werk van een professionele flimploeg in Bangladesh kost, Olga onze accountant in Gasselte heeft cameralieden als klant en bij haar heb ik wel eens geinformeerd wat het maken van filopnamen in Nederland zou kosten, dan praat je over heel andere bedragen.
Maar met het door mij voorgestelde bedrag ging de camerman gretig akkoord.
Het programma wat de broeders hadden samengesteld en wat in het script moest worden verwerkt hield in dat we inplaats van een opnametijd van drie dagen naar een opname van zes dagen moesten, een verdubbeling dus. Toen de cameraman ons de rekening toeschoof, bleek het basisbedrag niet veel hoger te zijn dan de duizend euro die ik tegenover de cameraman aangaf als ons budget, van de diakonie die de film sponsorde had ik een speelruimte tot tweeduizend euro.
Daar vielen nog wat kosten buiten, de cameraman kreeg een slararisbedrag en 'papzak' wilde ineens meer dan drie keer zoveel hebben voor zijn aanwezigheid, dit laatste hebben we niet ingewilligd. Ook moesten we de huur van auto's betalen, het hotel en de aankoop van de filmcassettes. De opnamekosten bedragen ca. 1600 euro, acht mensen hebben daaraan zes dagen gewerkt, papzak niet meegerekend uiteraard.

vertrek

Een minibusje bracht de fimploeg weer naar Dhaka, ze namen afscheid van de kok van het broederhuis en van sommige medwerkers alsof we jaren met elkaar hadden opgetrokken., vooral de camera assistenten waren heel sympathiek, hun Engels was niet best maar in de gesprekken bleken het aardige zachtmoedige en artistieke mensen te zijn, de cameraman, zijn naam is Shawon is zeer professioneel, gedreven en ook zeer autoiritair, hij heeft een harde zeer zware stem die soms klonk als een automatisch vuurwapen, Mensen zoals ' papzak' ben ik vaker tegengekomen in Bangladesh, ze komen uit de bemiddelde buurten van de hoofdstad, ze spreken goed Engels, hebben goede manieren, weten veel te vertellen over één onderwerp, maar ze hebben nog nooit een slag gedaan in hun leven. Bangladesh hang van nepotisme in mekaar, een camerman die een vriendje op deze manier een leuk weekje bezorgd. In ons land zouden de cameramensen en lichtmensen dat niet geaccepteerd hebben, maar hier wordt dat ook als een vorm van geld verdienen gezien, de eerste nacht in Bangladesh bracht ik een staatshotel door, daar zaten een aantal mannen bij de bar van het restaurant de hele dag de krant te lezen. Zulke situaties zijn natuurlijk een wissel op de economie van Bangladesh.