' Naraongong' Picknick met de onderwijzers op zondag 15 februari

Om kwart over zes hoorde ik de voetstappen van broeder Erik op mijn hut afkomen, hij klopt aan de deur en ik spring meteen uit bed, Vandaag is het de dag van de jaarlijkse picknick van de onderwijzers. Om zeven uur zullen we vertrekken met de bus.

We gaan naar ' Naraongong' de Bengaalse variant van de Taj Mahal, het is een kopie van een historisch paleis wat gelegen is aan de rand van Dhaka.
Zo'n picknick is een jaarlijkse busreis voor de onderwijzers van de zeven schooltje van de broeders, ook huishoudelijk personeel van de schooltjes mag mee en de gezinnen van onderwijzend en huishoudelijk personeel.
De bus wordt ingeladen, er gaan grote kookpotten mee met rijst en kip en kerriesaus, deze keer komen er geen luidsprekers op het dak van de bus, dit kan ik me herinneren van een vorige keer en dat is normaal gesproken een deel ven de pret, deze luidsprekers braken ontzettend harde muziek uit en ook liedjes die in een microfoon worden gezongen door de reizigers. Broeder Erik spreekt zijn vreugde uit over het ontbreken van luidsprekers; Blijkbaar wordt men in Bangladesh wat volwassener,
Bij het wachten op de bus, die een kwartier te laat komt, ontstaat er een discussie over Bengaalse tijd en ' English Time', de laatste tijd is de vaste tijd, de Bengaalse tijd is rekbaar.
Rond half acht komen de onderwijzers aan, en om acht uur kan de bus vertrekken, de bus is een tweedehands exemplaar uit India, en biedt ruimte aan zeventig passagiers, er gaan echter ruim 150 mensen mee, op alle tweepersoonsbankjes zitten drie personen, ik hang half uit mijn stoeltje en krijg een plekje op een kist aangeboden, in het gangpad staan mensen en op het dashboard en het motorblok zitten ook nog een aantal volwassenen en kinderen. Doordat de bus door de hoofdstad gaat mogen er geen mensen op het dak van de bus vervoerd worden. Toen ik aankwam op de luchthaven zag ik een trein door Dhaka rijden waar passagiers op het dak meereisden.
Voordat we Dhaka binnenrijden stopt de bus en mogen we onze benen strekken, een theeverkoper doet pogingen om de onderwijzers niet te laten plassen tegen een muur vlakbij zijn stalletje, maar zijn woeste gebaren en geschreeuw maken geen indruk op de geachte wildplassende docenten. De reis door Dhaka duurt erg lang, we moeten de hele stad door en het verkeer zit vast, er zijn behalve veel bussen nu veel meer personenauto's in het straatbeeld van Dhaka, het is een teken van toegenomen welvaart, de auto's zien er verzorgd uit, de kopers van auto's nemen veelal een chauffeur in dienst, die kan in zijn vrije uren de auto bijhouden.
Rond een uur 's middags komen we aan bij Naraongong, de bus moet een brug over, maar omdat deze zo zwaar beladen is moet de chauffeur een paar keer een aanloop nemen, daarvoor heeft de chauffeur een team van vijf mannen bij zich die de ruimte achter de bus vrijmaken van riksha's, iedereen brult elkaar toe, een kapper komt achter zijn kapperstoel vandaan een doet hevig schreeuwend een duit in het zakje.
Een man komt de bus binnen en gaat een gesprek aan met Ronnie, de supervisor van de onderwijzers, deze man biedt zijn huis aan voor de picknick, we gaan zijn huis inspecteren, er is een eenvoudige huiskamer met een ventilator en banken langs de muur, de man vraag 2000 takka ( plm 20 euro ) voor de huur van zijn huis, het voorstel van 300 takka
( 3 euro ) wordt schielijk geaccepteerd door de man, in zijn tuin, onder een boom worden de kookpotten neergezet.
Het reisgezelschap wordt meteen het ' paleis ' ingedreven, na vijf uur in een hete bus gezeten te hebben wil je eerst wel eens wat drinken, ik werp een blik op de vitrines, roestige landbouwgereedschappen waarbij staat dat ze uit de 20e eeuw komen kunnen me niet boeien,
Samen met een Ierse vrijwilliger, Ierla is zijn naam, ( ik weet niet of ik het goed schrijf, de naam betekend 'Earl' in het Engels) gaan we op jacht naar Cola en vinden uiteindelijk een stalletje en een paar stoelen. We worden binnen een paar ogenblikken omringd door een hele grote groep mannelijke en vrouwelijke studenten, ze stellen de vragen die steeds worden gesteld, waar je vandaan komt etc. We zijn melig en ik zeg deze keer dat ik uit Ierland kom en Ierla maakt het nog bonter door te zeggen dat hij uit Japan komt, maar de informatie wordt door geen van de aanwezigen in twijfel getrokken.
Het park rondom het paleis is leuk, veel buitenlanders zullen er niet komen, er zijn stalletje met hele primitive souvenirs, de vrouwelijke picknickgangers leven zich uit en kopen jute tasjes en lappen stof.
Het is voor de vrouwen een van de weinige mogelijkheden om te reizen, een vrouw mag niet zonder mannelijke begeleiding het huis uit, voor hun is het een hoogtepunt. Met Ierla kan ik me goed onderhouden, hij is geestig en zeer ontwikkeld, ik ben verbaasd te horen dat hij nog maar 18 jaar oud is, zijn ouders zijn leraren uit Shannon en hij gaat een reis maken van zes maanden, te beginnen in Bangladesh en eindigend in Nepal, in Juli gaat hij terug naar Ierland en een week later gaat hij naar Taizé.
Na het park doorgelopen te hebben, thee te hebben gedronken in een ' toeristenval' voor maar liefst 20 Takka (dat is twee koppen voor 20 eurocent) Ierla is hierover ontstemd, normaal gesproken betaal je 2 of 3 Takka per glaasje thee weet hij. We gaan naar het woonhuis, eten kip met rijst en stappen weer in de bus om de terugreis te aanvaarden, Tien uur in de bus om drie uur ergens te zijn, Voor de onderwijzers en het schoolpersoneel is zo'n dag een hoogtepunt, voor ons verwende westerlingen is dat niet zozeer het geval, de omgeving van het paleis is minder mooi dan de buurt van het broederhuis, Op de mensen die op picknick gingen zullen de dorpsgenoten jalours zijn, ze hebben Dhaka gezien en lekker gegeten en zijn ver weg geweest. Verder is het ook een van de weinige keren dat mannen en vrouwen door mekaar verkeren. Om die redenen is zo'n picknick een goede instelling.
Met de kinderen die meegaan in de bus heb ik medelijden, tegenover me in de bus zit een jongetje met een pigmentprobleem, hij is heel bleek, heeft rood haar, zijn lichtblauwe pupillen zijn rusteloos, hij lijkt me slechtziend, de hele reis zit hij apatisch op het motorblok ook de andere kinderen moeten afzien in de bus.
Na een busreis van 13 uur kom ik gebroken aan in het broederhuis, maar ik voel me weer fit als ik gebruik mag maken van de laptop van een van de broeders, ik ga veel te laat naar bed, sta de volgende morgen om 6 uur op en woon om half zeven het gebed bij. Na het ontbijt krijg ik krampen in mijn buik en ga even liggen, de snel ingenomen medicijnen doen hun werk en 's middags voel ik me wat beter.