de laatste opnamedagen

niet de eerste keer dat me dit overkwam, vandaag dus weer !drie uur voor niks gewerkt

Uitgebreide lange tekst geschreven over alle verwikkelingen en reiservaringen, voor de zekerheid nog even opgeslagen op een Word Document en dan geeft de krakkemikkige vuile computer de geest, document onvindbaar, alle werk voor niks.

In het kort doe ik nog maar een keer verslag van de afgelopen dagen, helaas is de tijd beperkt, ik moet zometeen weer naar het broederhuis, i.v.m met dinner

De opnamen in het Garo-dorp zijn zeer geslaagd, ' Astipara' zoal het dorp heel ligt op korte afstand van de Indiase grens, de reis er naar toe heeft indruk gemaakt, Bij het dorpsschooltje werd gezongen en gedanst, de Garo's vormen een tribale minderheid in Bangladesh, ze worden gediscrimineerd.Garo's zijn vrijwel allemaal Christenen Katholiek of Protestant.

De schoolkinderen zagen er prachtig uit in hun kleurige kenmerkende kleding, Broeder Guilleaume zat omringd door kinderen op het schoolpleintje, op de achtergrond zag je hoe met menskracht de rijstweddi's werden geploegd.

De volgende dag ' sportdag voor de gehandicapten' , georganiseerd door de CCH, een hele officiele gebeurtenis met bezoek van de distriktscomissaris, hij kwam een uur te laat, de arme sporters moesten een uur in het gelid staan, de comissaris opende de sportdag met het heisen van de vlag, Broeder Frank was hier ook bij aanwezig .

De cameraploeg klaagde dat ze in de zon moesten staan. ze tracteerden zichzelf op ijsjes en kregen later van mij nog een keer weer ijs, Thuisgekomen in het broederhuis stormde de cameraploeg mijn kamer in, papzak ging op mijn bed liggen en de cameraman en de oudste lichtman deelden het andere bed, cameraman was na een uur niet wakker te krijgen, Broeder Frank belde waar we bleven, we moesten opamen maken van de vrouwenclub.

Inmiddels nog een keer weer een tekst geschreven en op met moment van uploaden verdwijnt ook deze, ik geef het op !

Volgende keer beter !

Donderdag 12 February 2009 Finale afsluiting filmopnamen.

Donderdag 12 February 2009 Finale afsluiting filmopnamen.

Eerder heb ik gememoreerd dat we filmopnamen gemaakt hebben van de opening van Shamol Tjaia ( vertaald Groene schaduw) Ik wou er nog even aan toevoegen dat de moeders van de geestelijk gehandicapte kinderen vaak anderhalf uur moeten lopen om hun kinderen naar de dagopvang te brengen, deze moeders blijven er dan ook de hele dag.
Dus de moeders maken er dan ook de maaltijd klaar, ze koken de rijst samen, dat is een sociale gebeurtenis en het is goed voor de lotsverbondenheid en motivatie van de moeders.

Toen we opnamen maakten in de sloppenwijken, ontmoeten we een ouderpaar met een geestelijk en lichamelijk gehandicapt meisje, een van de assistenten vertaalde hun woorden, ze zeiden tegen mij dat dit meisje hun eerste kind is, ze hebben besloten geen kinderen meer te nemen om zich volledig aan de verzorging en de toekomst van hun dochter te wijden, Zulke ouders zijn natuurlijk uitzonderingen.

Vandaag mag ik gebruik maken van de computer van Broeder Erik, het is echter een Zweedse computer, dus ik heb moeite met het de spellingscontrole, de computer zet sommige Nederlandse woorden automatisch om in Zweeds,mijn excuses dus voor taalfouten.

Leuk om de verschillende verjaardagswensen te mogen ontvangen uit Nederland, ook op mijn mobieltje kwamen smsje binnen, ik heb heel decadent twee mobiele telefoons, één is voor het gebruik van de locale simcard, de andere gebruik ik om naar het buitenland te bellen., zo spaar ik kosten.

zakelijke afwikkeling

De filmopnamen zijn afgerond en na de 'shootings' in de kerk ging de filmploeg richting Dhaka, tevoren hadden Broeder Frank en ik met de cameraman afgerekend, de kosten vielen mee.
Tijdens de voorbereidingen van de opnamen, die plaats vond via internet was de cameraman er op gebrand om te weten hoe groot ons budget zou zijn, mijn bewering dat we een budget hadden van duizend Euro was voor mij een slag in de lucht en een inzet voor onderhandelingen. Uiteraard weet ik niet wat het werk van een professionele flimploeg in Bangladesh kost, Olga onze accountant in Gasselte heeft cameralieden als klant en bij haar heb ik wel eens geinformeerd wat het maken van filopnamen in Nederland zou kosten, dan praat je over heel andere bedragen.
Maar met het door mij voorgestelde bedrag ging de camerman gretig akkoord.
Het programma wat de broeders hadden samengesteld en wat in het script moest worden verwerkt hield in dat we inplaats van een opnametijd van drie dagen naar een opname van zes dagen moesten, een verdubbeling dus. Toen de cameraman ons de rekening toeschoof, bleek het basisbedrag niet veel hoger te zijn dan de duizend euro die ik tegenover de cameraman aangaf als ons budget, van de diakonie die de film sponsorde had ik een speelruimte tot tweeduizend euro.
Daar vielen nog wat kosten buiten, de cameraman kreeg een slararisbedrag en 'papzak' wilde ineens meer dan drie keer zoveel hebben voor zijn aanwezigheid, dit laatste hebben we niet ingewilligd. Ook moesten we de huur van auto's betalen, het hotel en de aankoop van de filmcassettes. De opnamekosten bedragen ca. 1600 euro, acht mensen hebben daaraan zes dagen gewerkt, papzak niet meegerekend uiteraard.

vertrek

Een minibusje bracht de fimploeg weer naar Dhaka, ze namen afscheid van de kok van het broederhuis en van sommige medwerkers alsof we jaren met elkaar hadden opgetrokken., vooral de camera assistenten waren heel sympathiek, hun Engels was niet best maar in de gesprekken bleken het aardige zachtmoedige en artistieke mensen te zijn, de cameraman, zijn naam is Shawon is zeer professioneel, gedreven en ook zeer autoiritair, hij heeft een harde zeer zware stem die soms klonk als een automatisch vuurwapen, Mensen zoals ' papzak' ben ik vaker tegengekomen in Bangladesh, ze komen uit de bemiddelde buurten van de hoofdstad, ze spreken goed Engels, hebben goede manieren, weten veel te vertellen over één onderwerp, maar ze hebben nog nooit een slag gedaan in hun leven. Bangladesh hang van nepotisme in mekaar, een camerman die een vriendje op deze manier een leuk weekje bezorgd. In ons land zouden de cameramensen en lichtmensen dat niet geaccepteerd hebben, maar hier wordt dat ook als een vorm van geld verdienen gezien, de eerste nacht in Bangladesh bracht ik een staatshotel door, daar zaten een aantal mannen bij de bar van het restaurant de hele dag de krant te lezen. Zulke situaties zijn natuurlijk een wissel op de economie van Bangladesh.

Shamol Tjaia laatste opnamedag

Donderdag 12 februar, laatste opnamedag

Sjamol Tjaia

Vandaag gaan we naar de andere kant van de rivier Bramaputra, we gaan over de brug die de beide oevers met elkaar verbindt en die gelegen is bij een van de busstations in Mymensingh, we worden al vroeg gehaald door een minibusje, de cameraploeg. lichtploeg, papzak, Broeder Frank en ik,

In isphardia Union, een zeer armoedig gebied hebben de broeders 10 jaar geleden het werken onder gehandicapten opgezet, twee Moslimmannen zijn daar op de fiets doorheen gegaan en hebben gekeken wie daar mindervalide is, hulp voor ze geregeld
Het salaris van beiden is betaald door de kerk van Gasselte, dit was het prille begin van het werk van de Taizebroeders in Isphardia Union, bij Mymensingh. Nu is dat uitgegroeid tot een grote opdracht, er zijn verschillende mensen in dit gebied aan het werk en de vele mindervaliden in dit gebied worden zelfbewuster gemaakt en worden uiteaard geholpen. Met geld van Baptist Aid in Australie is nu een gebouwtje geopend wat zal fungeren als dagopvang voor geestelijk gehandicapte jonge mensen.

Het zaad waarmee de plant is opgegroeid van het werk in Isphardia Union is dus gezaaid door de kerk van Gasselte.

De opening was een plechtigheid waarbij een Moslimgeestelijke een prachtig geestelijk lied zong en voorging in gebed, ook werd er een Hindoe ritueel gehouden, ik was blij dat we dit konden opnemen in de documentaire, het geeft aan dat de broeders interreligieus bezig zijn, ik heb daar wel eens kritische vragen over gehad in Nederland.

Het nieuwe gebouwtje werd geopend door Broeder Frank met het knippen van een lint, de naam die het nieuwe gebouwtje kreeg is ' Shamol Tjaia' , dat betekend ' Groene Schaduw'.

Ook zal het gebouwtje gebruikt worden voor een knutselklup van gehandicapten,

Toen we opnamen maakten van de opening vertelde Broeder Frank dat geen van de vele aanwezige kinderen naar school gingen, maar het is teveel van het goede om daar nu ook weer een schooltje op te zetten

Poppenspel voor de vrede

's middags gingen we naar een school in Mymensingh, deze school heet Bolaspur en ligt aan de oever van de Bramapoetra, in de woonwijk wonen mensen die eerder in de buurt van het broederhuis hebben gewoond in een sloppenwijk.

Voor de opnamen hebben we electrictiteit nodig, we leggen een kaben van de school die geen stroom heeft naar een van de huisjes in die woonwijk.

We maken filmopnamen van een poppenspel voor schoolkinderen, waarin vrede centraal staat, het is een door de Doopsgezinde ( wereld) Kerk opgezette manier om vreedzaam denken onder kinderen in de hele wereld te bevorderen. Een hoogeplaatst persoon uit India van de Mennonite ( = Doopsgezind) Central Committee Bangladesh is daarbij aanwezig, het is mijnheer Shri. Tijdens de opnamen gebeurt er iets vervelends, de stroom in de woonwiik valt uit, met behulp van spiegels en witte panelen proberen we toch licht in het lokaal te krijgen en zetten we de opnamen door.

Na het poppenspel drink ik een kop thee met mijnheer Shri en heb een interessant gesprek, daarna gaat hij naar de tapijtenweverij een koopt eveneens carpetten, Broeder Erik vertelde me later dat hij op een enkele dag maar kleden heeft verkocht dan in een maand.

'Des avonds zijjn er opnamen in de kerk van de gebedsdienst, het zijn nerveuze gebeurtenissen en nu is er een strak geregeld programma, papzak houdt zich er buiten, zit aan de tafel bij de slaaphutten, op een paar technische problemen na verlopen de opnamen goed, tijdens de bijbellezing door Broeder Frank neemt de cameraman niet op, de student die een gebed voorleest in het Nederlands krijgt niet genoeg spotlicht van de lichtmensen.

Als dit achter de rug is zijn de opnamen klaar, een grote opluchting maakt zich van me meester.
Cameraman wordt afgerekend, papzak wil ineens meer geld hebben dan afgesproken, uiteraard uit ik dan mijn onvrede, het komt er op neer dat papzak geen ' director' is maar een student met belangstelling voor filmen en wel eens heeft meegewerkt aan het maken van bedrijfsfilms.

tapijtenweverij en slapeloze nachten

Tapijtenweverij

Woensdag de elfde februari was een lange dag, we begonnen met het filmen van de sportdag voor de gehandicapten, daarna de club voor gehandicapte vrouwen. tenslotte 's middags de tapijtenweverij

Veertien gehandicapte vrouwen werken als tapijtenweefsters, het zijn Hindoes, Christenen en Moslims, ze vormen een saamhorige groep, de meeste van deze vrouwen zijn doof,
Deze tapijtenweverij is het werkterrrein van de uit Zweden afkomstige broeder Erik, hij neemt ook het ontwerpen van de kleden op zich, de karpetten die van de weeframen komen zijn prachtig; vaak zeer minimalistisch van ontwerp en kleur, De cameraploeg leefde zich uit, ik heb de indruk dat het filmen van ' dingen' hun beter ligt dan het filmen van mensen. Voor de opnamen werden de kleden smaakvol neergevleid op de vloer van de weverij en Broeder Erik ging in kleermakerszit op de kleden zitten. Hij vertelde dat hij door kleden gefascineerd was geraakt omdat zijn ouders kleden hadden meegenomen uit Tibet waar ze als zendelingen hadden gewerkt. Zo kwam hij op idee om een tapijtenweverij op te zetten. De tapijtenweefsters hebben nu een vast inkomen en worden ook voor ' vol' aangezien in hun omgeving, Zoals ik al eerder schreef hebben mindervaliden het niet makkelijk in Bangladesh, ze worden soms als honden behandeld, ik heb er geen andere woorden voor. Tot mijn verassing kochten de cameraman en de director, ( papzak door Broeder Frank en mij gedoopt ) een aantal kleden. Het aankoopbedrag van het kleed wat papzak kocht was hoger dan wat hij van ons kreeg als betaling voor zijn ' aanwezigheid' ( werk konden we het niet noemen )

Eerder was de tapijtenweverij gevestigd in het zelfde gebouwtje als de kaartenmakerij, maar heeft nu een nieuw onderkomen gevonden in een gebouwtje op het terrein van de Baptistenkerk in Mymensingh. De PKN kerk van Middelburg heeft de bouw hiervan mogelijk gemaakt.

Zoals ik eerder al schreef ik ook een aantal gehandicapten bezig om mooie kaarten te maken, deze worden ook op internet verkocht, kijk maar even op www.taizeinbangladesh.nl

Onrustige nachten

De nacht ervoor had ik eindelijk weer eens goed geslapen, Zoals ik eerder schreef hadden we een inbraakpoging gehad en had iemand geprobeerd met een stok door een venster te steken en daarmee dingen te stelen.
Van broeder Frank had ik slaappilletjes gekregen en ik juist een halve pil ingenomen toen ik weer geschuifel hoorde op het bordesje voor de deur van mijn hutje, ook hoorde ik gerommel aan de deur en de luiken voor de ramen, ik sprong uit bed, deed de lichten aan en het buitenlicht wat nog brandde deed ik even uit en weer aan. Ik merkte geen onraad meer en ging naar bed, Amper lag ik in bed toen ineens de deur van het slaaphuis van de studenten openzwaaide en alle studenten er luid schreeuwend uit kwamen gerend, sommigen hadden stokken bij zich en anderen fluiten, ze maakten een hels kabaal, een paar heren sprongen in een keer op de tuinmuur die ongeveer twee meter hoog is en rendden de verwaarloosde tuin van de buren in, Deze studenten waren ook gewekt door onraad en ondernamen aktie, toen ik mijn hut uit wou merkte ik dat de dief de buitengrendels van de deur had dichtgeschoven, ik kon er niet uit, hij had dat ook gedaan bij een van de andere gastenhutten.

De volgende dag besloten de broeders om nachtbewaking in te stellen, 's nachts zat een bewaker op een bankje naast mijn deur, hij is een lange slungelachtige man van de Ohao-stam, met een smal gezicht en een zeer donkere huid en grote tanden, hij ziet er een beetje woest uit, maar heeft ook charisma, hij studeert aan het Seminarie en zal priester worden, Een aangeboden flesje cola opent hij tot mijn verbijstering met zijn tanden. Toen ik hem vertelde dat ik bij de eerste inbraakpoging geprobeerd heb om de inbreker met handgeklap te verdrijven keek hij zeer afkeurend, ik had verkeerd gehandeld, een volgende keer moest ik de inbreker juist naar binnen lokken door hem mobieltje te laten zien en deze aan te bieden, dan moest ik gauw Shamol
( zoals deze seminarist heet ) bellen, Shamol komt uit de tribale gebieden en vertelde dat hij vaak rovers aan de deur had gehad en ook veedieven, zijn ouders hadden een boerderij in een zeer afgelegen gebied, ze gingen dan met de rovers op de vuist en gebruikten daarvoor kapmessen, hij had zo'n groot mes onder zijn bed liggen en dat zou hij gebruiken als ik de dief binnen had gelokt, ik geloof wel dat hij daartoe in staat zou zijn

Papzak

Bangladesh is het land van de geluiden,

mijn broer zei onlangs tegen me dat er van die landen zijn die voortdurend met elkaar in gesprek zijn, Gisteren liep ik door Mymenensingh, in een smal straatje waar geen motorverkeer is, er waren in dat steegje een paar winkeltjes, smederijen, reparatiewerkplaatsen en thee-tentjes, maar iedereen praatte tegen mekaar, het straatje was vol geluiden van babbelende en schreeuwende mensen.

Zondag 8 februari

In dit moslimland is zondag een werkdag, dus de scholen zijn open, Met een bootje staken we de rivier over, naar de Bimpara school.
Het weer was schitterend, helder, geen mist en de natuur zag er fris uit,

In een boot zat broeder Frank met een aantal jonge onderwijzers en in de andere boot zat de cameraploeg, het groepje met Broeder Frank werd door de camera van de voorzijde gefilmd terwijl deze naar de school liep door een prachtig landelijk gebied, op een heuveltop zagen we broeder Frank met de jonge vrouwen en mannen lopen, de onderwijzeressen gekleed in hun prachtige Bengaalse kleding, ze liepen over de dijkjes tussen de rijstweddi's naar het schooltje een prachtig en zelfs ontroerend gezicht.
De Bimpara school was nieuw voor me, alle drie keren dat ik in Mymensingh geweest ben heb ik niet de gelegenheid gehad om deze school te bekijken.
De school is gevestigd op een schitterende locatie, de schoonheid laat zich niet omschrijven.
Ik sta toch wat anders tegenover Bangladesh, van de schoonheid van het land krijg ik wat meer ' oog', zeker nu heb ik wel geluk met het weer, het is aangenaam, nog niet te heet en evenmin benauwd, dezer dagen is het ook erg helder, als ik 's morgens heel vroeg langs de Bramaputra loop zie ik tot in detail de oever van de overkant, in de rivier varen slanke bootjes, veel van die bootjes zijn nog niet gemotoriseerd.
De kinderen van de Bimpara school zingen liedjes en voeren dansjes op, eerst komen ze van een heuvel op de school af van , het is een schitterend gezicht wat door de camera wordt geregistreerd.
De school heeft gezorgd voor verbetering van het leven van de bewoners van dit oorspronkelijke Hindoe gebied. Langzamerhand is het een gebied geworden waar de Moslims de overhand hebben, maar in de onderwijzershut staat nog een groot Hindoeistisch altaar, na afloop van de opnamen worden wij, de cameramensen getractreerd op heerlijke thee.
Op een bootje die over de rivier vaart heb ik vervolgens Broeder Frank geintervieuwd, een uur lang, zo nu en dan onderbroken door een passerende motorboot. Het is geen eenvoudige opdracht want Broeder Frank's stem is zacht, uiteindelijk moet ik tot mijn spijt de handmicrofoon gebruiken, de microfoonhengel kan het geluid niet aan en de opnameploeg heeft helaas het microfoontje wat je op je kleding kunt spelden in Dhaka laten liggen.
Eerder heb ik een poging gedaan om Rony te intervieuwen, de supervisor ven de schooltjes, maar op mijn vragen krijg ik moeizame antwoorden en zelfs loopt hij een keer weg en zegt ' I don't know', met een verontwaardigde stem. een komische situatie!

We maken opnamen van ' Thuiszorg in de sloppenwijken' , maar in de hutjes in de sloppenwijken is het moeilijk filmen, de ruimten zijn beperkt en het is lastig om goed licht te krijgen, een hele klus voor de lightcrew.

De stemming in de opnameploeg is goed en de verstandhouding ook, Broeder Frank stelt voor om de cameramensen uit eten te nemen in een restaurant, Ik neem ze mee, eerst willen ze echter nog naar een marionettenshow( dat is die dat enorme avondlijke lawaai produceert)
De voorstelling is ontzettend primitief, ik verbaas me over zoiets, terwijl zelfs in de verste uithoeken van Bangladesh naar TV kan worden gekeken,wil men met graagte naar de marionettenshow kijken, een drummer speelt voortdurend hetzelfde melodietje en een man met een scherpe vrouwelijks stem zingt een onverstaanbaar lied, het duurt 40 minuten voordat de show begint, het publiek reageert kinderlijk op de show.
Tevoren gaan we naar een motoracrobatenshow, tegen een stijle wand rijdt een motorfietser, zonder helm op en doet levensgevaarlijke kunstje
Het eten in het restaurant is lekker, ' papzak' ( = director) bietst de grote fles met overgebleven 7up

maandag 9 november

Opnamen van een interreligieuze gebedsdienst in de workshop van de Ark-organisatie, broeder Frank is daar ook bij aanwezig, ik kijk in de monitor en zie bruine gezichten met een bruine deur als achtergrond en Broeder Frank met zijn lichte, blanke gelaat zit tegen een witte achtergrond, Ik laat mijn gezag gelden en zet de opnamen stop. Ik foeter op ' papzak' zoals we de ' director ' inmiddels noemen. De director zou directions geven, maar hij staat meestal met een pruillip als een zoutzak ergens in de weg.'\

' s middags maken we opnamen bij het station, het stationsschooltje en de stationsclub, er komen drommen mensen op af.
De stationskinderen zijn lastig en laten zich niet filmen, ik zit in de deuropening om Broeder Giullleaume te intervieuwen, elk kindje wat door de deur naar buiten wil, wordt door mij naar buiten getrokken ( met zachte hand ) en mag niet weer naar binnen om de opnamen te verstoren, een kind wilde niet naar buiten maar alleen even spugen, ik zit aan het kind te trekken maar krijg een volle laag spuug over me heen.

De studenten die deelnemen aan een discussie in het Broederhuis worden heel mooi gefilmd, ze zingen een lied en de camera maakt een prachtig rondje met close-ups.

De opnamen van de gebedsdienst verlopen niet goed, papzak voelde dat hij na mijn uitbrander van vanmorgen een duit in het zakje moet doen, maar zijn ideen legt hij niet voor aan de betrokkenen en de opnamen lopen grotendeels in de soep, Donderdag is er weer een kans.

Dinsdag 10 februari

Een lange reis in een minibus naar een Garo-dorp aan de Indiase grens, 60 schoolkinderen uit Mymensingh gaan mee, ze komen met de bus, Wij gaan met de cameraploeg en broeder Frank in de minibus van de broeders, we rijden over stoffige zandwegen, op onze weg is ergens bij een dorp een overdwarse greppel gegraven, we moeten eerst het dorp in om boeren te vinden die planken over de greppel willen leggen, daarna kunnen we onze weg vervolgen.
In het Garo-dorp ( Garo's zijn een etnische minderheid met Mongoolse trekken) wacht een groepje kinderen ons op in prachtige traditionele kleding Ook hier weer mooie opnamen gemaakt, het lot van de Garo's is heel slecht, ze worden ontzettend gediscrimineerd en in Mymensingh zitten een aantal onschuldig gevangen, de moslimregering heeft hun land ingepikt, een lang en triest verhaal, vorige keer ben ik in de gevangenis geweest.

Daarna een oudere man gefilmd, Cha Cha heet hij, Voor de broeders heeft hij veel betekend.

In de middag na een zeer lange terugreis ( omweg ) opnamen gemaakt in microcredit winkeltjes. Broeder Jan-Jacques had de opnamen zeer zorgvuldig voorbereid

Terloops hebben we nog een paar opnamen gemaakt van het Bevrijdingsmonument, wat op een watertoren lijkt.

Woensdag 11 februari

Sportdag van de gehandicapten, de districtscomissioner opent de dag met het hijsen van de Bengaalse vlag en het spelen van de Nationale Hymne, deze bobo laat een halfuur de gehandicapten wachten, Er wordt van hem gezegd dat hij nooit voor 12 uur zijn bed uitkomt.

De mindervaliden zijn opgewonden, tussen de competities door moet er veel worden gewacht, het eten komt pas om 3 uur.

De opnameploeg klaagt over de warmte en papzak gaat meteen op mijn bed liggen als ze terug zijn in het broederhuis, cameraman en lichtman delen het andere bed, Broeder Frank belt op waar ze blijven en cameraman is in diepe slaap. Vreemd gedrag, kleine kinderen die gewend zijn om een middagslaapje te doen.

Door mindervalide vrouwen worden prachtige kleden geweven, broeder Eric verteld in de camera een warm persoonlijk verhaal, de kleden zijn minimalistisch gekleurd en de cameraploeg koopt twee kleden,

Tot zover vannacht, onder het geluid van huilende jakhalzen ga ik slapen !

Opnamen van de film

Vanavond zit ik op mijn kamertje en heeft Broeder Jan Jean Jacques zijn laptop beschikbaar gesteld zodat ik de reisweblog kan bijwerken. ik geniet van deze luxe, bovendien heeft broeder Frank me verwend met een heerlijke kop Bengaalse thee met suiker, ik voel me als God in Frankrijk.

Vandaag heb ik na terugkeer van de filmopnamen een paar uur kunnen slapen en hebben de broeders me gepermitteerd om niet het avondgebed bij te hoeven wonen, het bijwonen aan het gebed geen verplichting, maar als je tijdelijk deelneemt aan deze gemeenschap dan probeer je als het enigszins kan ook aanwezig te zijn bij de drie keer daags plaatsvindende gebedsdiensten, In de keren dat ik hier in Mijmensingh ben geweest heb ik deze diensten erg leren waarderen, ze duren meestal maar een halfuur en er wordt mooi gezongen, de jongemannen die in het broederhuis verblijven hebben over het algemeen prachtige zangstemmen, de liederen worden afgewisseld met bijbellezingen en gebeden, Het momet van stille meditatie vormt een aangenaam rustpunt in de hektische lange dagen.

In mijn slaapkamer ben ik omringd door opname materiaal, in de hoek staan grote lampen, en statieven, deze zijn van de lichtploeg, op de tafel naast me staat een monitor en onder mijn bed ligt de standaard van de camera, de cameraploeg heeft de camera meegenomen naar hun slaapgelegenheid. aan de wanden staan witte kunststof platen en spiegeltableaus die door de lichtmensen worden gebruikt.

Op de achtergrond hoor ik de indringende geluiden van de jaarmarkt, de ' Melan' , ik hoor nu een lange balade die gezongen wordt door een zangeres en die wordt afgewisseld met het voorlezen van proza door een man met een zware stem, daardoor heen hoor ik de geluiden van de marionettenshow, een drum en liederen die worden begeleid door een zeer vals electrisch orgel.

Bij aankomst in Mijmensingh kwam ik weer veel vertrouwde gezichten tegen, Broeder Frank maakt een gezonde indruk, nu zijn er twee broeders in het broederhuis bijgekomen sinds ik de laatste keer hier verbleef, Het werk van de broeders is over meerderen verdeeld en er zijn nieuwe taken bijgekomen
Broeder Jean Jacques komt uit Frankrijk, hij houdt zich onder andere bezig met microcredit, het beheren en verstrekken van de leningen aan de armen. Broeder Siegmar komt uit Duitstalig Italie, hij is een jonge broeder die zich onder andere bezig houdt met de liturgie tijdens de gebeden, deze nieuwelingen hebben uiteraard nog meer taken maar die moet ik nog even inventariseren.

Hieronder een verslagje van de afgelopen dagen:

Woensdag 4 februari

Dag na mijn aankomst, Ik kreeg een telefoontje van de cameraman en de ' director' van het opnameteam, ze wilden nog een keer de opnamelocaties bekijken, voordat de opnamen zouden beginnen,

's avonds deelde Broeder Jan Jacques mij mee dat er een bezoeker voor me zou komen, een zekere Pius, hij had zich telefonisch aangekondigd, even later stond er een min of meer wildvreemd persoon voor mijn neus die ik nauwelijks kende maar mij via internet had gevonden, hij vertelde een artiest te zijn uit Dhaka, hij kende de broeders, hij is een tot het christendom bekeerde Hindoe, Hij had gehoord van de film die gemaakt zou worden en wou zijn diensten aanbieden, voor de film, Uiteraard bedankte ik daar hartelijk voor,
Na verloop van een halfuur vroeg hij aan mij of hij in het broederhuis kon overnachten,Toen hij daar ook een ontkennend antwoord op kreeg stapte hij prompt op, de volgende ochtend kwam hij nog even weer op bezoek maar na tien minuten stond Pius weer buiten de poort.
Pius' reisgedrag is een beetje kenmerkend voor Bangladesh, mensen reizen veel sinds autobussen het land hebben ontsloten, heel vaak stapt men op de bus zonder een echt reisdoel te hebben.

Donderdag 5 februari

' s morgens een bezoek gebracht samen met Ronny de supervisor van de schooltjes van de Taizebroeders, aan een nieuw schooltje wat onlangs is geopend, Het is een schooltje voor de hele kleintjes, deze kunnen dan voor vervolgend basisonderwijs naar de nabij gelegen lagere school van de regering. De kwaliteit van de regeringscholen is schrikbarend slecht en ik meen begrepen te hebben dat een zeer hoog percentage van de schoolverlaters niet kan lezen en schrijven.

Al vroeg verschijnen de camerman en de director uit Dhaka, ze komen met een mooie auto en een chauffeur, ze bekijken de kerk, de omgeving, De director is een aardige jongen van 22 jaar, die allerlei ideeen heeft hoe hij de film zal maken, de schoonheid van Bangladesh moet tot uiting komen in de film en of ik er voor kan zorgen dat de film op National Geografic zal worden uitgezonden, Het is een jongen met goede manieren die voor Bengaalse begrippen goed Engels spreekt, maar ik zal hem moeten proberen te overtuigen dat we geen natuurfilm aan het maken zijn. Waarom de cameraman en de director helemaal van Dhaka op en neer komen gereden is mij een raadsel, de paar besproken zaken hadden ook telefonisch besproken kunnen worden. Ze hadden zeker zin in een leuk uitstapje

Vrijdag 6 februari

Naar het cybercafe geweest, internet is niet best, nog steeds niet erg verbeterd, Ik heb er 1 uur en 40 minuten over gedaan om iets gemaild te krijgen. Shamon een seminariestudent en aanstaande priester heeft me begeleid naar het internetcafe, hij heeft meer dan anderhalf uur zonder klachten op me zitten wachten, buiten op straat,

De filmcrew komt aan, de cameraploeg wordt ondergebracht in een van de ' nirs', ( tehuizen) de director krijgt een kamertje aangewezen en ik deel mijn kamer met de cameraman Shawon, Deze snurkt hevig 's nachts, toch word ik op een bepaald moment klaar wakker van een geluid, het is gerommel aan de metalen luiken van de ramen van de hut, ook aan de deur wordt gerommeld, Op een zeker moment hoor ik het geluid van een hand die op het luik drukt, ik vlieg uit bed, Shawon slaapt door, ik doe de lichten aan, het buitenlicht is aan, die doe ik even uit en weer aan, een van de luiken staat halfopen en ik trek 'm van binnenuit dicht, dan zie ik twee benen op blote voeten staan op een halve meter bij mij vandaan op het stoepje voor het raam, de benen zijn in een bruine broek gestoken, ik roep nu heel hard en klap in mijn handen en de de onder het luik zichtbare benen maken zich uit de voeten, Shawon wordt wakker en vraag wat er aan de hand is is, ik vertel hem dat er gepoogd is om in te breken. Ik kom een beetje tot rust en na verloop van tijd doen we de lichten uit en gaan slapen, maar even later gaat de mobiele telefoon, het is de director, bij hem hebben dieven geprobeerd om door een gat in het vliegergaas in het raam met een lange stok dingen naar zich toe te trekken, Director werd wakker en heeft de stok naar zich toe getrokken. Shawon en ik wilden er naar toe, maar toen bleek dat de dief de grendel van onze deur van buiten dicht had getrokken, hij had ons in onze hut opgesloten, we werden door director bevrijd, we gingen naar zijn kamer en zagen de stok die de dief gebruikte, deze lag in de kamer
Broeder Frank werd wakker en ook een heleboel studenten, van slapen kwam toen niet veel.

Zaterdag 7 februari

Het filmen begint, Er zijn opnamen gemaakt in het Community Center for the Handicapped, een bijeenkomst van de vrouwen met een hersenbeschadiging, broeder Frank gaat in een kring van vrouwen zitten en geeft uitleg. De cameramensen nemen veel tijd om de kaartenmakerij en de houtdraaierij te filmen. Vervolgens ga ik Mitu intervieuwen, de manager van CCH. Ik besluit meteen om dit intervieuw niet te gebruiken, het is te stijf, teveel ' talking heads'

Later die dag wordt de Anando-club gefilmd, het is een club van zwaar gehandicapte jongemannen,Ze worden in het broederhuis ontvangen, dan rijden ze in rolstoelen naar de oever van de rivier, daarna rijden ze naar een theeschenkerij, Een van de studenten, een Garo, die de gehandicapten begeleiden spreekt een aardig woordje Nederlands ( geleerd door Broeder Guillaume

In de loop van de opnamedagen kom ik tot de gevolgtrekking dat Shawon de cameraman heel gedreven en actief is , De lichtmensen de camerassistenten vormen een goed team , de director doet echter geen snars, hij zit aan een tafeltje te dommelen, Hij is gewoon een vriendje van de cameraman en helemaal niet iemand met filmervaring, we hebben gewoon een persoon meehobbelen die helemaal niks doet en nog betaald krijgt ook, hij is er gewoon een weekje tussen uit. Enfin het is nu eenmaal zo afgesproken en ik leg me er maar bij neer. ik zie hem als de catalysator waarop ik mijn ergernissen op fixeer.

' This is Bangladesh'

Ik ga eerst eventjes slapen en zometeen of morgen verder schrijven.

.

schema filmen

Hieronder staat het schema van het filmen voorde documentaire

Het internet is hier een ramp, van fotos zetten op dit weblog zie ik nog geen mogelijkheden, ik zethet schema op het log omdat ik deze vanuit dit cybercafe niet kan versturen, de mail staakt !

Schedule of the filming of the Documentary about the work of the brothers of Taizé in Mymensing Bangladesh

6-2-2009 - 13-2-2009

aangekomen in Mymensingh, Bangladesh

Reis en aankomst in Bangladesh

Maandag ben ik in Mymensingh aangekomen, in de loop van de middag,
Mijn schrijfstijl zal wel een beetje vreemd zijn, want de computer in het internetcafe hangt van illegale software en virussen in mekaar, ik was in 2006 ook hier in het hetzelfde cybercafe, de computers zijn nog hetzelfde en internet heeft het tempo van koude stroop. Veel is aan het verbeteren in Bangladesh maar dat geldt nog niet voor internet en dergelijke.

Ik heb een redelijk goede reis gehad, op tijd van Schiphol vertrokken, kreeg vliegtuigstoel met beenruimte, in Cairo overstappen ging vlot, in Jeddah stond onze Saoedisch-Arabische vriend Saeed op mij te wachten, hij had een prachtige hotelkamer geregeld engaf me vervolgens in het nachtelijk uur een rondleiding door Jeddah, de zusterstad van Mekka, Bij aankomst op de luchthaven zie je al enorme overkappingen staan waar de bedevaartgangers voor Mekka worden opgevangen, Jeddah is geen pitorreske stad, aan de kust staan een aantal mooie hotels, veel nieuwe bouwsels, Het is er in de nacht net zo druk als overdag, De temperatuur washoog en zelfs broeierig, terwijl het twee uur in de nacht was.
Op de terugvlucht zal iknog twee nachten doorbrengen in Jeddahom wat meer zien van de stad en haar omgeving te kunnen zien, ik zal er verslag van doen, ik denk dat internet daar betrouwbaarder is dan inBangladesh.
Saeed is een fantastische gastheer en had alles goed geregeld, er stond de volgende dag een chauffeur klaar met een auto, een Bedoein, deze bracht me terug naar het vliegveld, Mijn kennismaking met Gulfair, de luchtvaartmaatschappij die me naar Bangladesh zou vliegen, was een teleurstelling, de stoelen met beenruimte waren vergeven, terwijl ik deze in december al gereserveerd had, tot overmaat van ramp was de vlucht van Bachrein naar Dhaka verschoven naar een veel later tijdstip, ik moest 12 uur op de luchthaven van Bachrein verblijven. na verloop van tijd had ik alle hoeken van de luchthaven gezien en twee boeken uitgelezen.

In Dhaka werd ik van het vliegveld gehaald door de cameraman Shawon, in het hotel werd ik voorgesteld aan de ' director' van de filmcrew, er moest op de kennismaking gevierd worden de heren lieten de roomservice wodka brengen in een discreet verpakte fles, ik ging onder de wol en na de slopende reis kon ik wel slapen, de volgende morgen trof ik twee laveloze, luid snurkendeheren aan op het bed naast me, na een uur had ik ze zover dat ze kreunend het kleine ledikant verlieten, Molsims en Scandinaiviers zijn volgens mij de grootste zuipscheuten die er zijn.

De volgende dag werden we met de auto naar Mijmensingh gebracht, de wegen er naar toe zijn de afgelopen jaren verbeterd. Daar staat tegenover dat het wegverkeer enorm is toegenomen, zag je in eerdere jaren vrijwel alleen wrakke autobussen, nu is het aantal auto's zeer toegnomen, de middenklasse wordt rijker er komt meer rijkdom in het land voor sommigen, daar staat tegenover dat de armoede ook drastisch toeneemt, er zijn meer arme mensen, nog meer ( verminkte) bedelaars en langs de weg zie je veel rottigheid.

Terwijl ik in voorgaande jaren in ruim twee en half uur van Dhaka naar Mymensingh kon reizen deden we er nu met een snelle auto 4 uur over, vanwege het toegenomen wegverkeer.

De leden van de filmploeg gingen ter orientatie mee naar Mymensing, ze komen uit welgestelde middenstandsmillieus in de hoofdstad en keken met verbazingnaarde sobere huisjes van de broeders, naar de faciliteiten voor de gehandicapten en de andere bijzonderheden van het broederhuis en het kerkje.
In de avond gingen de cameramensen weer tgerug naar Dhaka, ik bleef achter in Mymensingh bij de broeders.

Zoals gezegd kom ik deze keer dus naar Bangladesh om een soort ' filmdocumentaire' te maken, ik heb een Bengaalse cameraman ingehuurd ( zijn naam is Shawon) en een camerateam ingehuurd met een filmcamera.
De diakonie van Gasselte zal deze film sponsoren, de film zal worden getoond op kerkelijke bijeenkomsten in Drenthe en elders waar daar behoefte aan is, ook heb ik stille hoop dat misschien de televisie belangstelling heeft voor de beelden over Broeder Frank, zijn leven daar en het werk wat hij doet onder gehandicapten, armen, kinderen enzovoort.
Het is de bedoeling om de film naar de Wilde Ganzen te sturen, begeleid door een verzoek om een bijdrage te leveren voor het werk van de broeders in Bangladesh.

In Mymensingh kwam ik veel vetrouwde gezichten tegen, het is mijn derde bezoek, ook waren er veel nieuwe personen, waaronder twee nieuwe broeders.

Het was fijn om broeder frank weer te zien en goede en informatieve gesprekken met hem te hebben.

De activiteiten van de broeders hebben zich enorm uitgebreid, het is fantastisch om te weten dat wat de kerk van Gasselte ruim tien jaar geleden heeft mogelijk gemaakt met financiele steun nu een organisatie is die heel veel gehandicapten in het gebied Isphardia Union een beter leven bezorgd.
Op 13 februari wordtin Isphardia Unioneen gebouw geopend die ruimte biedt aan fysioterapeuten en anderen om diensten aan te bieden aan de honderden mindervaliden die in deze dichtbevolkte regio wonen.

Gisternacht kon ik niet slapen, werd gewekt door de mobiele telefoon, kon daarna niet meer inslapen, in de loop van de nacht kondigde de Bengaalse duivel zich aan, krampen in de onderbuik,
Na het ochtengebed om 6 uur ben ik metmet koorts, overgeven en buikloop weer onder de wol gekropen, om een uur of twee 's middags ben ik weer wakker geworden, voelde me fit en in de loop van de dag knapte ik op, de meegenomen medicijnen kwamen van pas. Ik hoop maar datmeteen allereizigersziekten heb gehad en er voor de rest van de reis ervan verschoond blij.

Vanmorgen ben ik naar een nieuw door de broeders opgezet schooltje geweest, het beleid van de broeders is om schooltjes op te richten voor de allerkleinste kinderen, na de tweede klas kunnen ze dan over gaan naar de lagere scholen van de overheid.

Tenslotte nog even wat mededelingen over het weer, het is hier heel aangenaam momenteel, maar wel koud, vooral 's nachts, de zon is sterk en de lucht is helder. Nu draag ik een overhemd met korte mouwen en daaronder een katoenen hemd, maar gisternacht moest ik met pantalon en mouwhemden aan in bed.

Tot de volgende keer ( als de omstandigheden het toelaten )

Antoni